Ik denk dat iedereen dit weleens heeft of heeft gehad. Nou ja, niet iedereen. Alleen de vrouwelijke kant van de bevolking boven een jaar of twaalf. Of tien. Zo oud was ik zelf de eerste keer. Ik zat in groep 7 en was de eerste van mijn klas. En dat had heel wat vervelende kanten, en Bosche Bollen, maar met die verhalen zal ik jullie vandaag niet mee vermoeien. Vandaag gaat het over het heden.
Waarom schrijf ik dit blog?
Het is dag 3 van mijn stopweek. Ik slik de pil door, en dat is zo comfortabel dat ik altijd vergeet waar ik dat ook alweer voor doe. Het is ook zo bij depressies. Achteraf en van tevoren weet ik dat er een zwart, uitzichtloos gat was, maar ik kan me totaal niet meer indenken hoe dat zwarte gat voelde. Alleen als ik er middenin zit weet ik het pas goed.
Misschien is het daarom goed dat ik juist vandaag over dit heden spreek. Net zoals ik probeer te veroorzaken met mijn blogs dat mensen beter begrijpen hoe het is om te leven met psychische problemen, zou het mooi zijn dat mensen die dit niet meemaken -of meegemaakt hebben- toch begrijpen waar dit over gaat. Zonder dus zelf die ellende te voelen.
Het is de periode van de maand (in mijn geval van het halfjaar). Ik vloei. Ik heb last van vrouwelijke ongemakken. Er zijn maanstonden. Kortom: opoe is op visite. Als je alle verhullende termen weglaat: ik voel me kut omdat ik een vrouw ben.
Hoe voelt het voor mij om ongesteld te zijn?
Ik mag echt niet klagen. Met twee paracetamol is de buikpijn prima uit te houden, ik maak niet meer dan één pakje maandverband op en ik heb een energiecontract waardoor ik heerlijk lang onder de douche kan staan.
Ondertussen vliegen de hormonen werkelijk alle kanten op. Van ieder droevig liedje ben ik aan het huilen. Ik ben ongedurig en chagrijnig. Bovenal voel ik me ontzettend kwetsbaar. Alsof er maar naar me geblazen hoef te worden om mentaal om te vallen.
Oude patronen komen naar boven. Door oude triggers wordt ik ontzettend gekwetst. Mijn hormonen dwingen mijn hoofd in cirkeltjes te denken waar ik geen vat op heb. Hoewel ik in het dagelijks leven amper nog suïcidale gedachten heb, vieren ze nu hoogtijdagen. Op de bank worstel ik me door uren en door dagen.
Één ding is het meest verschrikkelijk: ik heb een enorme vreetbui. Het kan me niet zoet genoeg zijn, terwijl juist dat de laatste maand heel erg goed ging.
Sinds kort eet ik koolhydraatarm, dus zeker geen suikers. Aangezien ik me daar de eerste paar dagen echt heel flauw door heb gevoeld, kan ik er niet zomaar tegen zondigen zonder het risico te lopen daar opnieuw doorheen te moeten
Ik hoop dat opoe snel vertrekt.
