Eind november 2006 kreeg ik de diagnose bipolaire stoornis. Er was een arts die door mijn atypische presentatie heen kon kijken. Ik snapte er niets van. Tot de sociaal psychiatrisch verpleegkundige (SPV’er) die ik had gekregen uitlegde wat een gemengde episode is. Toen kon ik aan het accepteren beginnen.
Het zou een lange weg zijn. Een weg waar ik nog steeds bezig mee ben. Ze liet me duizend keer struikelen. Ze liet me experimenteren met studies, met werk. Van iedere keer struikelen leerde ik.
Ze stuurde me op cursussen. De eerste was een psycho-educatie cursus voor mij en een betrokkene. Voor het eerst sinds ik depressief was geworden kwam er begrip in mijn familie.
Ze leerde mij mijn vroege signalen te herkennen en de acties die daaraan gekoppeld zijn uit te voeren. Ze leerde mij om op tijd, maar niet te vroeg, hulp te vragen.
Ze stuurde me ook naar een legio cursussen, zoals SRT (sociaal ritme training, 2x), CGT (cognitieve gedragstraining), IPT (interpersoonlijke therapie) en uiteindelijk ook naar MBT (mentaliserende therapie).
Die laatste niet voor mijn bipolaire stoornis, maar voor mijn persoonlijkheidsstoornis. Hoe beter ik die stoornis begreep, hoe beter ik begreep waarom mijn SPV’er me liet struikelen om te leren. Mijn zelfstandigheid stond bovenaan.
Ze was inmiddels geen SPV’er meer, maar verpleegkundig specialist (VS’er). De eerste keer dat ik radeloos met de crisisdienst belde kreeg ik haar aan de lijn. Praktisch. Vertrouwd.
We deelden in al die jaren voornamelijk mijn lief en leed. Ik leerde om me aan haar te irriteren, om boos op haar te worden.
Inmiddels ben ik niet meer de naïeve geneeskundestudent van elf jaar geleden. Ik ben een expert geworden in mijn eigen variant van de bipolaire stoornis. Ik weet hoe mijn stoornis zich uit en hoe ermee om moet worden gegaan. En daardoor ben ik een goede ervaringsdeskundige geworden.
Een paar weken geleden vertelde ze me dat ze een nieuwe uitdaging ging zoeken.
Ik heb jam gemaakt met fruit uit eigen tuin en een boeketje bloemen. Vorige week vrijdag was het zover. De laatste afspraak. Ik gaf haar mijn kadootjes. Ze keek me wat verbaasd aan. ‘Tja’, zei ik, ‘je bent niet een psychiater die na amper twee jaar weer verdwijnt.’
Ik zal heus wel een kundige nieuwe SPV’er of VS’er krijgen. Ik zal hem of haar leren vertrouwen. Boos op leren worden. Maar na bijna 11 jaar zal het wel even wennen worden.