Sinds mijn bipolaire stoornis…. Sinds het medicijn dat mijn bipolaire stoornis onder controle kreeg, heb ik voor het eerst in mijn leven een serieus probleem met mijn gewicht gehad. Mijn zussen kenden dat probleem al hun hele leven, maar dankzij een zeer ongezonde eetlust heb ik dat probleem nooit gehad.
Ik propte overdag minimaal tien boterhammen naar binnen. Ik at op school elke dag één worstenbroodje, meestal twee. Soms verving ik deze door een roombroodje. En uiteraard nam ik twee keer per week een patatje speciaal.
De enige periode in mijn leven dat ik ondergewicht had, was tijdens mijn eerste zware depressie. Tijdens het dieptepunt woog ik achtenveertig kilo. Met kleding aan. In de jaren dat mijn bipolaire stoornis onder controle kwam is mijn gewicht meer dan verdubbeld. Het medicijn werkte uitstekend, maar zorgde voor een trage stofwisseling en continue trek.
Uiteindelijk woog ik meer dan honderd kilo en kwam het zover dat ik moest stoppen met dit voor mij haast heilige middel. De kilo’s vlogen eraf, maar mijn stabiliteit ook. Opnieuw kreeg ik last van een langdurige depressie, gevolgd door de rapid-cycling die ik nu nog steeds heb. Opnieuw ben ik toen begonnen met het medicijn dat mij een serieus probleem met mijn gewicht gaf.
Ik begon de calorieën te tellen en alles wat onnodige calorieën bevatte te schrappen uit mijn menu. Inmiddels ben ik twee jaar chronisch op dieet. En ik kreeg mijn weegschaal onder controle. Ik bleef tot mijn grote geluk stabiel op negentig kilo, een flink stuk boven de BMI grens van een morbide overgewicht. Maar ik was er tevreden mee.
Sinds een maand ben ik volledig gestopt met een ander medicijn. En er lijkt een wisselwerking te zijn geweest met het medicijn dat mij een gewichtsprobleem gaf. Tijdens de afbouwfase viel ik ongeveer een kilo per maand af. Nu ik volledig gestopt ben, drie kilo per maand.
Twee jaar is blijkbaar ruim voldoende tijd om een gewoonte te veranderen. Mijn eetgewoonten bestaan tegenwoordig uit maaltijdsalades, heel veel groente en fruit, weinig vlees en het verdragen van de continue trek.
Dat afvallen is best leuk zolang je een morbide overgewicht hebt, maar inmiddels lijkt het wel het probleem te worden dat mijn zussen hebben.
Daarom heb ik gisteren, geheel zonder schuldgevoel, een pak chocolademousse leeg gelepeld met een halve bus slagroom. Op naar de worstenbroodjes en een frituurpan.