Klik.
De deur valt achter mij in het slot.
In het slot om mij binnen te houden, om mij vooral niet buiten te sluit.
Mijn kamer is klein en heeft het alleen wat nodig is. Een bed, een kast, een tafel, een stoel. Alles klein. De enige luxe is een badkamer met een douche die aan blijft staan als je hem aan zet. Ze biedt de luxe van troostdouchen.
Het is een luxe-douche waar ik op de grond mijn tranen kan vermengen met het warme water dat mij omringd tot de tranen weg zijn en er alleen nog de warme waterstralen zijn.
Klik.
De deur valt achter iemand anders in het slot. Iemand anders mag blijkbaar wel naar buiten. Boos kijk ik door het raam naar de gang tussen de klik-deur en de voordeur. Ik wil dat de deur ook achter mij in het slot valt. Niet omdat ik binnen kom, maar omdat ik weer ga.
Deuren horen niet in het slot te vallen als je naar binnen gaat. Je hoort ze in het slot te trekken bij wandelen, werken, fietsen, dromen, feesten. Je hoort ze alleen van slot te draaien als je weer thuis komt.
Binnen de deuren kan ik thee drinken, kleuren, douchen, schrijven en mezelf ontwijken. Zelfs de koelkast heeft een slot. De lange gangen ruiken naar rook. Iemand overtreed een rookverbond. De rookkamer kan ik mijden, de lange gangen niet. Lange gangen zijn mijn nu.
Binnen de deuren probeer ik mezelf te zijn. Ik probeer mijn eigen ritme te leven, gedwongen in het keurslijf van het ritme van de afdeling. Ik probeer mijn eigen gevoelens te voelen, gedwongen in het ritme van niemand-kan-het-zien. In het nu is het keurslijf strak. Het keurslijf geeft houvast.
Klik.
Boos kijk ik bezoek na dat naar huis gaat. Boos kijk ik naar de verpleging die zich houden aan afspraken. Boos kijk ik naar mezelf omdat ik deze afspraken heb gemaakt. Boos ben ik op mezelf, want het verbod maakt me zo rustig. Zo boos juist omdat het goed is.
Maar morgen, morgen, morgen zal ik mijn sluiten gebruiken om binnen te komen en anderen buiten te houden. Vandaag ben ik hier. Maar morgen, morgen, morgen zegt mijn huisdeur klik als ik buiten nieuwe dromen maak.