Mama is boodschappen doen en heeft de kleintjes mee genomen. Mijn grote zussen zijn nog op school. Ik doe de lade van onze nieuwe stereotoren en stop er een cd in. Zo klein als ik ben, weet ik precies hoe hij werkt. Terwijl ik naar mijn eigen viool kijk luister ik naar de muziek va mijn grote voorbeeld. De man waardoor ik ervoor koos om viool te leren splen.
Gelukkig voor de buren en mijn familie kreeg ik op een gegeven moment door dat vioolspelen niet voor mij was weggelegd. Ik heb nooit geleerd een valse toon van een zuivere tuin te onderscheiden, en dan is viool niet het juist instrument. Maar, ik móést van mijn ouders op muziekles. Ik stapte over op het instrument dat mijn oudere zussen al bespeelden: piano.
Zeven intensieve jaren ging ik eens per week na schooltijd naar de muziekschool om les te krijgen van meneer Telderman. Mijn moeder motiveerde de puber in mij om haar lievelingsliedjes te spelen als zij in de keuken aan het strijken was. Mijn zussen en ik hadden zelden zin om te oefenen, maar als we dat we hadden was dat uiteraard tegelijkertijd en vochten we om de pianokruk.
In september 2002, ik kon inmiddels een aardig deuntje spelen, kreeg mijn moeder kanker. En na een half jaar begon ik te onstopbaar, dagenlang te huilen. Op ieder moment dat ik even kon ontsnappen aan alle zorgen van thuis, was ik aan het huilen.
Tot ik achter een piano ging zitten. En ik ontdekte dat er overal piano’s staan. Op school. In de bieb. Thuis. In restaurants. In cafés. Overal. En als ik de toetsen aan raak word ik rustig. Als ik de toetsen aan raak is mijn verdriet minder overweldigend.
Tijdens de vele depressies die ik kreeg nadat ik op kamers ging, raakte ik de toetsen aan. Mijn hoofd kreeg dan even ‘depressie-pauze’. Mijn hoofd stopt met tollen, mijn gedachten stoppen met paniek, mijn ogen gaan beheersbaar huilen.
En ik ontdekte dat er overal piano’s staan. Op de faculteit. Op mijn kamer. In de kroeg. Bij vrienden. En op de opnameafdelingen van psychiatrische ziekenhuizen. Zodra mijn bladmuziek is afgeleverd en ik de toetsen aan kan raken heb ik minder pillen en gesprekken nodig.
Op youtube zingt Herman van Veen. Ik kijk naar mijn piano en zou zo graag willen spelen. Maar Herman van Veens bladmuziek is haast onvindbaar. Het luisteren biedt troost. Het spelen biedt rust.