Als ik een stukje schrijf, dan ben ik al lang van te voren aan het mijmeren. De titel van dit blog had ik dan ook gisterenavond al klaar, vlak na het opgeven ervoor. ‘Het Supersloeberdiner’. Het was immers een etentje waar ik via de Facebookpagina ‘Supersloebers’ terecht was gekomen. Een dineetje bestemd voor arme mensen, zoals ik, mijn tafelgenoten en iedereen in het restaurant. Het was ook een grappig bedoelde verwijzing naar een blog dat ik laatst schreef over kerst vieren zonder geld.
Maar ik besloot al vroeg op de avond dat de titel veranderd moest worden in iets heel anders.
Troost
We zoeken. Het weidse Westergasfabriekterrein is groot. En geen idee waar we moeten zijn. Twee kerstvrouwen, één met baard, horen we iemand anders de weg wijzen naar zijn restaurantlocatie. Brutaal vraag ik waar De Brouwerij is en ze wijst naar de deur voor ons. Dan zien we we het vrij grote naambord ‘De Brouwerij’ ernaast.
Binnen is het warm. Ik doel niet de temperatuur -alhoewel die ook prima is- maar op de inrichting. Ik vind industrialistisch ingerichten gebouwen mooi als museum of juppenkofietent, maar ze voelen niet welkom. Dit restaurant wel. Het licht is zacht, de tafels zorgzaam gedekt en tellen ieder zes borden, precies de grootte dat ons gezelschap straks zal zijn.
Over gesteven linnen lakens liggen feestelijke rode linten en uitgestanste hertjes die me aan het maken van de kerstkaarten vroeger herinneren. Kerstfeestelijk personeel wijst ons de weg. We zijn vroeg maar we krijgen direct een mierzoet, roze aperatief aangeboden.
Met mijn studentenfeestdineetjes ben ik een verwende Supersloeber, maar deze tent is een echte aanrader. Na een pittige pompoensoep volgt zacht vlees en voor de vegetarische helft van de tafel een -volgens hun- overheerlijke broccolitaart. De zoete aardappelpurree verdwijnt na een klein voorzichtig hapje in onze jongste disgenoot, hoewel de frietjes en mais er ook goed in gaan. Bij mij trouwens ook, hoewel ik ontdek dat je mais niet deftig kunt eten. Maar het is wel lekker.
Terwijl we met brownies, koffie en appelsap natafelen schuift één van onze obers aan. Ik vertel haar dat ik het zo mooi vind dat de vrouw die alleen was, toch telkens aanspraak van de bediening kreeg. Ze verteld dat ze hier vroeger werkte, maar nu ieder jaar terug komt voor dit feest. En ik begrijp dat iedereen van de bediening een vrijwilliger is die op deze eerste kerstdag niet naar zijn familie gaat, maar zijn best doet om mensen die eigenlijk een Supersloeberkerst moeten vieren, deze ene avond per jaar dat laten vergeten.
De uitbater staat bij de deur om goodiebags en kleding uit te delen. De volgende keer dat ik eenzaam ben kan ik lekker douchen met rituals dankzij een pakketje en thuisbezorgde patat eten dankzij een royale bon.
Dan pas valt mij het bord boven de bar op: ‘Troost’ staat er in neonletters
Ik moet glimlachen. Dit is kerst.