‘What will you choose: never playing the piano or never writing again.’

Tijdens de oer Hollandse tweedekerstdaggourmetdinertraditie had iemand het idee opgevat een Canadees autorittijdverkoringsspelletje te gaan spelen. Er waren al een paar vrij onschuldige vragen voorbij gekomen, al moesten één van mijn nichten de onmogelijke keuze tussen biologie en latijn maken. En nu was ik dus aan de beurt. Mijn middelste nicht was vast van plan om een vraag in een voor mij soortgelijke catagorie te stellen. Dat zag ik aan haar glinsterende ogen. De ogen van haar moeder begonnen net zo hard te glinsteren. Er was een idee. Dat was duidelijk.
Moeder boog haar hoofd richting het rechteroor van haar dochter. ‘Weet je wat je moet vragen,’ zei ze tegen dochterlief zodanig dat ik het duidelijk kon horen. De ogen van de rest van het gezelschap begonnen ook te glinsteren. En toen kwam het hoge woord eruit. ‘Tante Lonneke,’ zei ze ondeugend, ‘What will you choose…’

Terwijl ik haar met grote ogen aankeek, gingen mijn gedachten aan de haal.
Moest ik nu gaan kiezen tussen mijn vingers te laten dansen over de toetsen van mijn laptop of van mijn piano. Moest ik nu gaan kiezen tussen gevoelens weg schrijven of gevoelens weg spelen. Moest ik nu gaan kiezen tussen emoties en gedachten te gaan vertalen tussen tekst of tussen muziek. Moest ik nu gaan kiezen tussen voorlezen uit eigen werk of lachen bij quatre mains. Moest ik nu gaan kiezen tussen knus op de bank blogs lezen met de oudste nicht of pianoles geven aan de middelste.

Het bleef lang stil rondom de gourmettafel. Ik hoorde zacht gegniffel naast me van een nicht en aan de andere kant de schaterlach van mijn neef. Mijn zus haar ogen glimden geamuseerd. Voorzichtig probeerde ik een afweging te maken.

‘Pff…’ kreunde ik met mijn hoofd in mijn handen. ‘Well… never playing the piano again.’

Jullie zullen dus nog veel van mij horen.