Het herstelverhaal
In 2004 verhuisde ik van Prinsenbeek (nabij Breda) naar Leiden om geneeskunde te gaan studeren. Ik bleek veel talent te hebben voor de systematische wereld van de epidemiologie. Nadat ik de diagnose bipolaire stoornis kreeg in 2006 heb ik het nog lang geprobeerd, maar uiteindelijk ben ik in 2009 gestopt omdat het niet mogelijk was om co-schappen te lopen. Ik heb nog half jaar ergotherapie geprobeerd waarna ik definitief stopte met studeren.
Tijdens de jaren die volgden heb ik veel kleine baantjes met ongeschoold werk gehad. Ik heb schoonmaakwerk gedaan, en gewerkt als helpende (dat mocht toen nog met werkervaring, zonder diploma). Ik werd er langzamerhand steeds ongelukkiger van. Mijn sluimerende persoonlijkheidsstoornis (NAO met afhankelijk & ontwijkende trekken) kwam meer op de voorgrond terwijl mijn bipolaire stoornis rustiger werd.
Na een jaar deeltijdtherapie wilde ik weer de arbeidsmarkt op. Ik werkte een paar jaar als vakkenvuller, want ik moest en zou betaald werken. Daarna stortte ik compleet in. Ik kreeg een lange en zware depressie, waarvoor ik uiteindelijk in opname ben gestart met antidepressiva. Daar werd ik zeer hypomaan van.
Dit was het begin van een 4 jaar durende nachtmerrie. Mijn toch al instabiele rapid cycling bipolaire stoornis (=4 of meer episodes per jaar) werd net zoals in de eerste jaren van mijn diagnose weer ultra-rapidcycling (=4 of meer episodes per maand). Mijn persoonlijkheidsstoornis werd door de allerkleinste dingetjes getriggerd. De altijd sluimerende zelfdestructiviteit en suïcidaliteit ontplofte. Ik wilde dood, maar het allerliefste wilde ik begrip.
De combinatie van problemen was niet werkbaar bij de poli waar ik toen zat. Ik kwam bij een fact-team terecht. Het afvoerputje, dacht ik. Mijn psychiater gaf mij een hoge dosering lithium, met mijn psycholoog leerde ik mijn triggers te herkennen en daar begripvol mee om te gaan, met behulp van mijn casemanager en spv’er startte ik een nieuw leven wat draait om mij en mijn kwaliteit van leven.
Het nieuwe leven
Ik besloot mijn leven in te richten naar de 3 soorten van herstel: klinisch (beter worden), maatschappelijk (meedoen) en persoonlijk (zelfontwikkeling). Betaald werk was voor geen van drieën helpend, en ik werd gelukkig volledig afgekeurd. Mijn hoofd bezig houden (zelfontwikkeling) was wel belangrijk. Ik pakte een hele oude hobby op, schrijven, en begon mij te specialiseren in blogs. Voor mijn ritme en sociale contacten ging ik vrijwilligerswerk doen. Na bij de PvdA en Erfgoed Leiden te hebben gewerkt kwam ik in oktober 2017 terecht bij een oude bekende van mij: het GGz Informatiepunt (nu Stichting Lumen Holland Rijnland).
Waar ik begon met wat promoten van de GGz Voorlichtingen en de verwerking van de evaluaties, ben ik nu doorgegroeid naar een brede administratieve en secretariële functie. Ik ben de front & backoffice, of de duizendpoot, de PA van iedereen, communicatiemedewerker, of toch ook de management assistent en ICT-consultant?
Wat ik ook ben, het is helend voor me en meestal geniet ik ervan. Terwijl de 3 soorten herstel alle drie verder invulling kregen, steeg mijn kwaliteit van leven. Zo ver dat ik op 18 juli 2019 de beslissing nam voor het leven en om tegen de suïcidaliteit te gaan vechten. ‘Project Leven’ was een feit.
En toen begon het pas…
Als een echte belangenbehartiger pakte ik alle post-its die ik kon vinden en ging ik projectmatig aan de slag. Zo richtte ik op een muur in mijn woonkamer mijn leven opnieuw in. Ik ben weer gaan studeren (office-management). Ik heb een boek geschreven en in eigen beheer gepubliceerd. Het secretariaat staat er dankzij mij en ik begeleid 3 andere vrijwilligers.
Met de publicatie in eigen beheer, was het handig om een eigen bedrijf op te richten. Van het geld dat ik met mijn boek heb verdient, heb ik materiaal gekocht om vlogs te kunnen maken. Ik merk dat ik ontzettend gelukkig word voor gastlessen en colleges geven en nu corona voorbij lijkt, hoop ik dat steeds verder uit te gaan bouwen. Lonneke’s Levensdans: ik hoop dat het besmettelijk is.
De toekomst
De toekomst blijft onzeker. Ik droom nog steeds van betaald werk, maar ik ken ook mijn beperkingen.
Ik heb het nodig om open te zijn over mijn aandoeningen. Ik kan er niet tegen dat iemand tijdens een zware depressie zegt dat ik gewoon wat positiever moet denken. Want ik ben gewoon nog heel vaak ziek. Ik heb een rapid-cycling bipolaire stoornis en een persoonlijkheidsstoornis. En als ik niet uitkijk, word ik weer suïcidaal. Maar als ik open kan zijn, kan ik ‘gewoon’ mijn werkzaamheden doen, ook als ik heel erg ziek ben.
Een andere belemmering is het UWV. Ik kan niet tegen onzekerheid, dit triggert mijn persoonlijkheidsstoornis en daarmee mijn suïcidaliteit. De onzekerheid over beoordelingen en de financiële consequenties van betaald werk zijn op dit moment zo groot dat ik daardoor veel slechter ga functioneren. En ik weet nog al te goed hoe dat eerder bij mij is afgelopen.
Toch blijf ik stiekem dromen. Misschien met mijn eigen bedrijfje. Als spreker, schrijver, vlogger, blogger furore maken. Of misschien ooit bij een sociale organisatie, waar ik eerlijk kan zijn over wie ik ben. Of toch als gastdocent, want ondertussen ben ik druk bezig een gastles te ontwikkelen voor jongeren over hoe je jezelf kunt managen als je je rot voelt. Want als ik ergens een Koningin in ben geworden, dan is dat zelfmanagement.