Laten we het alsjeblieft maar gewoon karma noemen. Want dat betekent dat ik iets heb gedaan, iets heb gepresteerd om het te mogen verdienen. Dat betekent dat al het lief en goed zijn wat ik continue voor anderen doe, erin resulteert dat het leven op zijn kutste momenten onverwachts een klein beetje lief voor mij moet zijn.

Dat ik me vergiste in de bustijden en zo ruim twee uur door moest brengen op Station Almere Centrum. Dat ik daar strandde in een Turkse lunchroom, daar niet weg durfde te gaan, iets bestelde op de kaart wat ik niet begreep en heerlijk onbekend brood met jam, honing en roomboter op at.
Dat ik tijdens de eerste zware depressie van dit jaar in een Center Parcs huisje zit met een sauna, stortdouche, bubbelbad en ’s ochtends gebrachte verse broodjes in een bos.
Dat Stichting 113 ook vanaf hier prima te bereiken is.
Dat ze bij de informatiebalie mijn crisisplan wel wilden uitprinten ’s avonds, terwijl dat eigenlijk overdag in het Business Centre moet.
Dat de dame die me zag werken aan het ordenen van mijn blogs, aanbood om de radio in het restaurant nog wat langer uit te laten staan zodat ik rustig verder kon werken.
Dat er een compleet mini-winkelcentrum op het park is, zodat ik vergeten mandala’s en stiften kon gaan kopen en mijn crisisplan kon gaan volgen.
Dat het na dagen regen opeens lekker weer is.
Dat halverwege mijn wandeling om het park heen, zelfs de 4g de lucht uit ging en ik dus gewoon moest gaan rondkijken naar omgevallen bomen, brede sloten, moerrasachtige vennen.
Dat ik daardoor langer weg was geweest dan ik van te voren had ingecalculeerd en tijdens het laatste stuk tussen de bomen een prachtige oranje, rode bal zag schijnen.
Dat ik zo slim was geweest van schoenen te wisselen voordat ik vertrok.
Dat ik geluisterd heb naar het advies om mijn megagrote fluffy deken mee te nemen.
Dat ik geluisterd heb naar het advies om badparels te kopen.
Dat ik per ongeluk twee fuetworsten en twee bakjes voorgesneden belegen kaas heb meegenomen, terwijl ik ook spekjes, chocolade en chips had gekocht. En heel veel fruit had meegenomen. En dus nu om kom in lekkers.
Dat er een Dolce Gusto apparaat is, zodat ik nu niet alleen liters thee drink, maar ook liters capuccino.
Dat ik toch nog een beetje opgelet heb tijdens het kamperen met de zeilboten aan de randmeren, over hoe je een fikkie moet stoken waardoor mijn open haard nu bruist en knispert.

Of misschien hebben ik het allemaal zelf geregeld en is er geen verdienen aan te pas gekomen, dat ik nu op een lekker loungekussen voor de zelf aangestoken open haard onder mijn fluffy deken dit stukje tik, met in mijn achterhoofd het bubbelbad waar ik straks in duik met een boek en badparels. Misschien heb ik dat lekker allemaal zelf voor mezelf veroorzaakt omdat ik lief voor mezelf ben en mag zijn.

Of misschien is het dat allebei waardoor ik er ondanks alles toch een beetje van kan genieten.