Graag sta ik naast het zwarte water. Het water is er stil. Deze plek is stil. Op deze plek heerst stilstand. Het is er een andere tijd tussen de kale bomen. De bomen en het water vertellen geen verhaal. Ze zijn er gewoon. De lange, slanke stammen zijn begroeid met donkergroene klimop. Tussen de bomen groeien duizenden mini-boompjes. Kaal, net als de overige bomen, maar met sprieten in plaats van stammen en takken.
De bodem is bezaaid met verschillende kleuren bladeren. De kleur geel overheerst tussen de bomen. Ieder blad maakt deel uit van een tapijt dat ieder jaar met nieuwe bladeren wordt aangevuld. De bladeren op het pad worden door enkele voorbijgangers verpulverd en vermengd met modder en met eveneens verpulverde schelpen. Het pad loopt zwart herkenbaar tussen de stammen en rond het water. Het is zwart herkenbaar in mijn sprookjesbos. Alleen de kinderen durven van het pad te wijken om te spelen tussen de sprieten, stammen en bladeren.
Ik ben niet de enige die naast het water naar het water staart. Een reiger heeft zijn poten in de modder gezet en steek grijs af tegen de gele bladeren, de groene klimop en de grijze stammen. Ze is net zo verstild als het zwarte water en het bos rondom. Met haar strakke lichaam, haar lange snavel en kralenogen is ze een onderdeel van deze plek. Zoals alles tijdelijk is.
In het water liggen dikke en dunne takken en oude stammen te wachten tot het lente wordt, zodat het nest dat ze samen vormen weer in gebruik kan worden genomen door de eenden die er vorig jaar ook waren in de lente. Alles komt en gaat en komt hier steeds opnieuw.
Tussen de bomen met klimop en de fijne sprieten is blauwe lucht te zien. Het stilte water reflecteert witte, kalm voorbij varende wolken. De sprieten spelen met de schaduwen. Het briesje dat de wolken stuurt is hier niet merkbaar. Hier zijn enkel de stammen, sprieten, bladeren en het stille, zwarte, reflecterende water.
Ik kom hier graag. Eén van de weinige plekken waar stilstand nog bewonderd wordt.