Een kleuterlach schatert over het grasveld.
We kwamen om de rugzakken binnen weg te leggen. We kwamen om pakjes limonade, chocolade en koekjes op te halen. We kwamen voor een plaspauze voor de wandeling naar de speeltuin. We kwamen enkel alleen voor een pitstop voor tussen school en spelen. Ik was er gisteren niet aan toe gekomen om een speurtocht uit te zetten, dus zouden we naar de grote speeltuin gaan. Dat was het oorspronkelijke idee. Het weer was vandaag te mooi voor oppas Netflix.
De rugzakken stranden halverwege het tuinpad. De jassen haalden het terras nog net. De één toverde mijn grasmaaier uit de schuur en de ander keek jaloers toe. De grasmaaier bleek echter kapot.
En terwijl ik het ingedroogde, plakkende gras van vorig jaar rond de moeren probeerde te verwijderen, hoor ik gelach en gegil. Als ik opkijk zie ik twee bezemstokken in en uit het water van mijn kleine vijver gaan en zo wordt er gegooid met kroos. Ik ga mindfull verder met het repareren van mijn maaier. Ik hoef hun kleding niet in de wasmachine te stoppen. Het gras is verwijderd. De ronddraaiende botte messen gaan nog steeds stroef. Wat olie doet wonderen. Als ik opsta mag ik vriendelijk, doch dringend afscheid nemen van mijn maaier en enigzins bezorgd sta ik hem af aan een kleuter. De ander maakt soep van grassprieten, water uit mijn vijver en modder. Zelf besluit ik de voegen schoon te maken met mijn schoffel. Ook dat mag niet lang. De soep mag volgens haar door mij worden afgemaakt. Terwijl ik zand aan het koken ben op mijn tuintafel, wordt mijn tuin goed onder handen genomen.
Tijd gaat snel, zelfs zo zonder oppas Netflix.
Als ik ze naar huis breng, passeren we de speeltuin en krijg ik op mijn donder dat we er niet in gaan.
Plannen zijn er om aan te passen. Zolang ik maar schaterlachen van ze krijg.