Ik kom uit een multicultureel gezin, ik had een Marokkaans en Turks pleegzusje en twee asielzoekers als pleegbroer. Drie van de vier waren gehandicapt. Iedereen telt mee, is mij geleerd, ongeacht de kleur van je huid, ongeacht je afkomst, ongeacht je beperking.
Tot ik een psychische aandoening kreeg. Een onzichtbare beperking. En ik merk dat het anders is. Je kunt rustig vertellen over je oma met dementie of je moeder met diabetes, maar niet over een manisch-depressieve stoornis, of een psychose.
De cliniclowns kent vrijwel iedereen, maar KOPP-organisaties voor kinderen met een ouder met psychische problemen zijn onbekend. En wie heeft er over stichting Mind gehoord, een overkoepelend orgaan voor cliënten en familieorganisaties.
Hebben wij niet net zoveel recht als mensen met een lichamelijke beperking op positieve aandacht in de media? Hebben wij niet net zoveel recht om normaal gevonden te worden, een normaal onderdeel van de maatschappij? En daarom doe ik mee met de campagne van het ministerie van Volksgezondheid ‘meedoen met een handicap’. Daarom sta ik hier, omdat wij meetellen, ongeacht onze beperking.
Want ook Wij zijn Nederland!